Από το countryside στο cityside του μαγικού Εδιμβούργου

Τελευταίες 2 ημέρες στο μαγικό countryside της Σκωτίας και των Highlands και οι αντοχές μας είχαν αρχίσει να γέρνουν προς το κόκκινο. Εντάξει, DokoLoko είμαστε και δεν καταλαβαίνουμε τίποτα αλλά όταν είσαι για πάνω από 1.500km σε δεξιοτίμονους δρόμους, με κρύο (το λες για Αυγουστιάτικο καλοκαίρι), βροχές, ομίχλες, 30km μεγιστο οριο σε ολα τα χωριά και χαμογελαστά προβατάκια στο διάβα σου, ε, θα κουραστείς που θα πάει.

Από το John O’Groats στην κατάβασή μας προς Εδιμβούργο κάναμε μια ακόμη στάση. Ίσως και στο πιο ωραίο B&B αυτής της μαγικής διαδρομής στον Σκωτσέζικο βορρά. Αφήσαμε τα ταλαιπωρημένα κορμιά μας να ξεκουραστούν στο μαλακό στρωματάκι, χαρήκαμε το υπερ-γρήγορο ιντερνετ (τι μου λέτε;) και την υπέροχη κουβέντα με την ευγενέστατη ιδιοκτήτρια. Πρώην δημόσιοι υπάλληλοι, αυτή και ο άντρας της, τα παράτησαν όλα πριν 2 χρόνια για να φτιάξουν ένα μέρος αληθινό πρότυπο φιλοξενίας.

Αφού ξυπνήσαμε και πήραμε το καθιερωμένο Scottish Breakfast μας, τραβήξαμε προς το αποστακτήριο του αγαπημένου (σίγουρα του Doko), Glenfiddich. Το μεγαλύτερο ανεξάρτητο brand πλέον στον κόσμο, παραμένει μετά από 150 και πλέον χρόνια, οικογενειακή επιχείρηση.

Η οικογένεια Grant, είναι αυτή που έφερε στον κόσμο την μαγική ετικέτα που έμελλε να αλλάξει τον κόσμο του κεχριμπαρένιου θησαυρού, του whisky. Η πρώτη επίσης που έφερε και καθιέρωσε τον όρο “Single Malt” όταν η αγορά με Blended τεχνάσματα προσπαθούσε να αλλιώσει το προϊον, δίνοντας του εμπορικό χαρακτήρα.

Γευσιγνωστίκαμε που λέτε τα πάντα. Ήπιαμε τον καφέ μας, χαλάσαμε τις λίγες μας λίρες στο distillery shop και μετά από 3 ώρες αδιάφορης διαδρομής, ήμασταν στο Perth.

Εκεί, σε ένα lodge (οχι δεν ειναι αυτο της φωτογραφίας) καταφύγιο ιππέων απλά κλείσαμε τα μάτια και αφεθήκαμε στον Μορφέα. Είπαμε, αντοχές ΤΕΛΟΣ.

Το επόμενο πρωί ήμασταν για τελευταία φορά στο δρόμο. Πέρασμα από το Dundee και μια ώρα μετά αντικρίζαμε Εδιμβούργο. Επόμενο task η παράδοση του συμπαθούς τετράτροχου που στάθηκε δίπλα μας σ’αυτό το μακρινό ταξίδι.

Όταν μπήκαμε στη Hertz ξεκίνησε το πάρτυ. Αν νομίζεις πως στην Ελλάδα είμαστε μανούλες στο να κοροϊδεύουμε τουρίστες, τότε είσαι πολύ λάθος. Το κοσμογυρισμένο DokoLoko την πάτησε και εδωσε κάάάτι παραπάνω απ’ ότι θα πρεπε. Έχοντας πληρώσει την ενοικίαση και ενημερωθεί πως έξτρα χρέωση θα υπάρξει μόνο για την βενζίνη, βρεθήκαμε να έχουμε αποδεχθεί επιπλέον ασφάλεια που κόστιζε δύο φορές το αρχικό κόστος της ενοικίασης!! *πάντα πάντα, να διαβάζεται τα πάντα που σας δίνουν!

Για να μην τα πολυλογούμε, 120€ την ημέρα για ένα μικροκαμωμένο ΚΙΑ δεν είναι και τόσα πολλά, έτσι δεν είναι;

Τσακωθήκαμε πολύ και πήρε εξίσου πολύ να το χωνέψουμε, ο κεφάτος ήλιος και η ανεξερεύνητη πόλη βοήθησαν όμως να τα ξεχάσουμε όλα και να ανεβάσουμε το mood μας εκεί που του αξίζει.

Για αρχή, φουλ του τουριστικού. Royal Mile Road με άπειρο κόσμο, pop up παραστάσεις στον πεζόδρομο, νεολαία και γερή δόση Fringe Festival. Μπήκαμε σε πολλά και κάναμε και τα ψώνια μας, με μικρά ουίσκι και σουβενιρ μπιχλιμπίδια. Φυσικά, το κλασσικό καρό εξακολούθησε να κυριαρχεί στις βιτρίνες δημιουργώντας ίλιγγο στα κουρασμένα μας μάτια.

Συνεχίσαμε με περίπατο πέριξ του Κάστρου ώσπου πεινάσαμε (τι περίεργο;) και επιλέξαμε το Oink, τον απόλυτο αντι-vegan προορισμό. Σερβίρει φανταστικό pull porked γεμισμένο σε τρυφερό ψωμάκι κάτι που γνωρίζεις εξ’αρχής μιας και το γλυκό αγριογούρουνο στέκεται περήφανα τεμαχισμένο στη βιτρίνα #ouch

Ήπιαμε καφεδάκι σε παρακείμενο μαγαζί κι επιστρέψαμε σπίτι να βάλουμε τα καλά μας. Ρωμαίος και Ιουλιέτα το βράδυ σε γκράντε σάλα με γκράντε προσδοκίες.

Εντάξει, υπερβολικοί ήμασταν. Με μέσο όρο ηλικίας τα 72 χρόνια, το μαγικό κοινό μας έδωσε το πιο θερμό καλωσόρισμα. Ξεκίνησαν τα βιολιά και οι άρπες, άρχισαν και τα δικά μας μυαλά να ταξιδεύουν στο υπερπέραν. Κρατήσαμε κι έναν κύριο δίπλα με πρόβλημα ισορροπίας, κάναμε και την καλή πράξη της ημέρας.

Μετά το διάλειμμα καταλάβαμε πως οι συμπαθείς κυρίες που κάθονταν μπροστά μας και διάβαζαν μανιωδώς τις παρτιτούρες τους, ήταν μέρος της χορωδίας, οπότε περήφανα μπορούμε να πούμε πως ζήσαμε και το celebrity moment μας. Τι άλλο πχια;

Νάτσος με ουίσκι και ρούμι ήταν η συνταγή για όνειρα γλυκά. Ναι, το κάναμε κι αυτό και πήγαμε να πάρουμε δυνάμεις για την τελευταία μας μέρα. Αντίοζ τώρα <3