Για όποιον θέλει να διαβάσει όόόλες τις μέρες του ταξιδιού ξεχωριστά, ακολουθεί spoiler alert! Όποιος πάλι θέλει να δει φωτογραφίες… είναι όλες μαζεμένες εδώ (όχι ακριβώς εδώ.. πιο κάτω.)

1. το ταξίδι μας με μια λέξη (λέμε τωρα..)

doko
Κάποιες φορές χρειάζεσαι έμπνευση για να ταξιδέψεις τη ζωή σίγουρα όμως και μια μεγάλη αφορμή.

Όταν γνώρισα τη Loko κατάλαβα πως κι οι δύο αυτή την αφορμή ψάχνουμε, αυτή που θα μας αναγεννήσει, που θα μας κάνει να ξεφύγουμε –λίγο ή πολύ- απ’αυτά που αγαπάμε, αλλά θέλουμε ερεθίσματα, εικόνες και εμπειρίες για να αγαπήσουμε περισσότερο. Μάλλον δεν της έχω αναφέρει ποτέ -άρα καλή ευκαιρία- τα λόγια του Jack Kerouac σε ένα απ΄τα αγαπημένα μου βιβλία, το «on the road». Τα κοιτούσα και πάλι, αυτή τη φορά σαν γραπτή εικόνα αυτού που κυνηγούμε:

“There was nowhere to go but everywhere, so just keep on rolling under the stars”

Κόντευα να το ξεχάσω, όχι γιατί δεν έκανα ταξίδια, αυτή η χρονιά ήταν ένα ατελείωτο ταξίδι για μένα, αλλά γιατί δεν τα απολάμβανα πάντα όπως αξίζει να τα απολαμβάνεις. Γιατί οι αποσκευές μου δεν είχαν εικόνες, εμπειρίες, λέξεις, μουσική που θα με κρατούσαν ευτυχισμένο στην καθημερινότητά μου. Μια καθημερινότητα που όπως και να την έχεις φέρει, είναι φορές –τις περισσότερες- που σε φθείρει και είναι άλλες που όταν καταφέρεις να γεμίσεις εμπειρίες το μυαλό, σε απογειώνει.

Πάω να γράψω βιβλίο τώρα οπότε ας ανοίξουμε στην πρώτη ενότητα, ας δώσουμε προσοχή σε αυτό που χτύπησε την πόρτα μήνες πριν και μας κράτησε μέσα του μήνες μετά.

Ξέραμε τι θέλουμε να κάνουμε, να ζήσουμε τα πάντα. Και το κάναμε παίρνοντας από κάθε σημείο αυτό που μιλήσε στα δικά μας μυαλά, αδιαφορώντας –πολλές φορές- για συμβουλές και κατευθύνσεις. Άντε για να γίνω λίγο ρεαλιστής, είχαμε και το Foursquare!

Νουέβα Γιόρκ και φτάνουμε. Το πρώτο μας stop over, η υποδοχή στο όνειρο που περιμέναμε με αγωνία να ξεκινήσει. Και μέχρι να γίνει αυτό, κόβαμε βόλτες αλλωνίζοντας παραθαλάσσια πάρκα κρατώντας το κεφάλι ψηλά προς διατήρηση του ενθουσιασμού που έφερναν οι χιλιάδες κινηματογραφικές εικόνες, που χρόνια τώρα, συναρπάζουν τα μυαλά μας. Δεν θέλαμε υπομονή, ξεκούραση. Τίποτα απ’αυτά. Μόνο εμπειρίες και εικόνες να εξηγούν το λόγο που η πρώτη μας αγορά στη land of free, ήταν ένα ζευγάρι αθλητικά.

Καλή παρέα τα παιδιά του airb’n’b στο Alphabet City αλλά τα μυαλά μας ταξίδευαν συνέχεια στο μέρος που ξέραμε ότι θα μιλήσει στην ψυχή μας. California και προσγείωση στο LA.

LA για να δούμε τι; Λέγαμε στην αρχή. Γρήγορα καταλάβαμε ότι η γυάλινη σφαίρα Hollywood και αστέρων μπορεί να μην κλείνει μέσα της, τις δικές μας ψυχές, μπορεί ωστόσο να εντυπωσιάσει τα δικά μας μυαλά. Κι αυτό το καταλάβαμε νωρίς, αρπάζοντας την ευκαιρία να ζήσουμε στο έπακρο αυτή τη –γαμάτη- εμπειρία. Στούντιο και εξωφρενικά καλό φαγητό, live shows και beach life (υπόψη real beach life στη Venice). Με όρεξη και κουράγιο απολαύσαμε κάθε στιγμή.

Δεν είναι και λίγο να ποδηλατείς 15km για να γυρίσεις τρεις παραλίες και να λες ότι δεν πίστευες ότι μπορείς να δεις τόσα σε μια μέρα, να βρίσκεσαι Conan Show και να λες τι άλλο θα δούμε και ξαφνικά να επισκέπτεσαι τα studio των περισσότερων ταινιών που αγάπησες και να λες φτάνει θα μας τρελάνουν εδώ, φεύγουμε.

Φεύγουμε και πάμε San Diego για να ντυθούμε τουριστάκια και να μπούμε στη κοινωνία των μαζών. Ευτυχώς όχι, δηλαδή στο San Diego πήγαμε, ένας 80χρονος σερβιτόρος στο 2^ο πιο παλιό ξενοδοχείο της California, μας άνοιξε τα μάτια. Όταν γνωρίζεις ανθρώπους σε αυτή την ηλικία που προσαρμόζουν τη διάθεσή τους, τη μια μέρα ανεβαίνοντας στο βουνό για να βρουν δροσιά, την άλλη κατεβαίνοντας παραλία για να χαζέψουν θάλασσα και ακόμα και σ’αυτή την ηλικία επιστρέφουν στη βάση τους για να δουλέψουν, πρέπει να τους εμπιστευτείς. Η σπινθηροβόλα σοφία του φίλου μας, μας έστειλε σε μέρη συναρπαστικά να θαυμάζουμε θέες και Μεξικανό-Αμερικανικά σύνορα, να τρώμε ένα από τα πιο γαστροσπεκτάκιουλαρ πιάτα που είχαμε δοκιμάσει μέχρι τότε, να αράζουμε στη παραλία και να κοιτάμε τα αστέρια. Δεν δώσαμε πολλές μέρες εδώ, όσες χρειαζόντουσαν βασικά για να καβαλήσουμε τον 1 και να χαθούμε στο μαγικό ταξίδι των εναλλαγών του. Με πλάνο on the fly -σήμερα κοιμάμαι εδώ και βλέπουμε αύριο το επόμενο- ξεσκαρτάραμε τρεις στάσεις μέχρι τον ανυπόμονο προορισμό μας, το Frisco.

Τα ‘χε όλα αυτή η διαδρομή, όχι όπως μια μέρα έγραψα μόνο τις εναλλαγές βλάστησης και τοπίων. Είχε και τεράστιες διαφορές κουλτούρας, κουλτούρας που σε μεγαλύτερο βαθμό στην Αμερική, διαμορφώνεται με οικονομικά κριτήρια. Αν είχα κάνει τρεις ευχές στα Αμερικανάκια.. η μια θα ‘ταν αυτή η συναρπαστική έκθεση κλασικού αυτοκινήτου στο Καρμέλ, η άλλη θα ‘ταν το Big Sur όπου εισπνεύσαμε ενθουσιασμό με τη συνοδοιπόρο, τερματίζοντας gif-ακια και card postal φωτογραφίες και θα ‘κλεινα με ένα καλό ψαρο-μάγαζο αλλά μαύρισε στο κάρβουνο ενώ ήμασταν μέσα!

Κερδίσαμε άλλη μιά λοιπόν κι αυτή ήταν το San Fran. Με bonus δώρο Καλιφορνέζικο ζευγάρι, ζήσαμε αληθινή αγάπη και φιλοξενία, κερδίσαμε δυο ανθρώπους που θαυμάσαμε μαζί για την αγάπη τους και ξεχωριστά για τις μοναδικές προσωπικότητές τους. Εκεί κι αν πήρα (sorry Loko πρώτη φορά στον ενικό 😉 ) πολλά, μαζί και το βιβλίο του Tom Robbins με την αφιέρωση του Αντώνη να με συγκίνει.

Γυρίσαμε τα πάντα με bart και πόδια, νιώσαμε την απίστευτη εναλλαγή παραστάσεων να διαμορφώνεται μεταξύ δύο παράλληλων δρόμων (Mission-Valencia), ζήσαμε την απόλυτη ελευθερία (Height Street), τσιλάραμε (Dollores Park Sunday Rocking), εξερευνήσαμε με δυνατές μουσικές (California Academy of Sciences Friday Night Party), ποζάραμε (Golden Gate Bridge) και στο τέλος κατάλαβαν τη τρέλα μας και μας εκλείσαν μέσα (Alcatraz).

Τα υπόλοιπα τα κρατάω για μένα, δε θέλω άλλα εδώ. Το αφήνω για περιγραφές σε φίλους με πολύ φαντασία και περίσσιο ενθουσιασμό.

Και αφού όλα αυτά ανέβασαν αδρεναλίνη και ενδορφίνες θέλαμε και παρεΐστικο τουρ, και το κάναμε. Με οδηγό το «ισχύς εν τη ενώση» το ταξίδι επιστροφής στη βάση Νουέβα είχε γίνει μαγικό πριν καν γίνει. Με τα παιδιά να δίνουν κουράγιο στα κουρασμένα πόδια μας, γλιτώσαμε τις κράμπες και περπατήσαμε πολύ, πάρα πάρα πολύ…
Με μισό μάτι ανοικτό να μπαίνουμε στην πρώτη μέρα της άφιξης μας στο πιο εντυπωσιακό μπασκετικό γήπεδο της Αμερικάνικης φυλής, είδαμε το καμάρι τους (USA Team) και παρά τις χαμηλές πτήσεις και τα χασμουρητά, ήπιαμε μπίρες και βγάλαμε δυο-τρεις κραυγές με τον ενθουσιασμένο John.
Και επειδή το «Όταν κοιτάς από ψηλά» του Χατζή δεν είναι τυχαία ακόμα επιτυχία (οποιαδήποτε σύγκριση να διαγραφεί απ’τα μυαλά σας αμέσως), μπήκαμε σε heli για να χαζέψουμε με τα κτήρια και την απόλυτη ρυμοτομία του Gotham.
Κλείνουμε με όνειρα. Αυτά που κάναμε στην αρχή, όταν κλείσαμε Arcade πριν το ταξίδι και τα εισιτήρια. Αυτή ήταν η αφετηρία για μας σε όλα και τελικά το καλύτερο τέλος. Ένα θέαμα που περιμέναμε μοναδικό αλλά δεν περιμέναμε να τερματίσει τα μυαλά μας.

Τελευταία μέρα, τα μυαλά συνέχιζαν να βλέπουν διαφορετικά την πραγματικότητα με την επισκεψή μας στο MoMa να δίνει άλλη ευκολία στο πακετάρισμα της επιστροφής.

Ήμασταν γεμάτοι, χορτάσαμε, ζήσαμε τα πάντα.

Σε ευχαριστώ αγαπημένη μου φίλη και άλλο μισό του hashtag και url μας.

Σας ευχαριστώ guyz και λατρεμένη cousin που κλείσατε τόσο υπέροχα αυτόν τον τεράστιο φάκελο εμπειριών και αναμνήσεων.

Στα επόμενα, folks!

loko
-Μπορεί ένα ταξίδι να σε αλλάξει;
-Μπορεί.

23 μέρες. Ο Αβραάμ ο φίλος μου ο Λίνκολν είχε πει “In the end, it’s not the years in your life that count. It’s the life in your years.”
Actually το είχα πρωτοακούσει στην ομιλία του Casey Neistad (άλλος θεούλης) στην offf και μου είχε μείνει.. και είναι πολύ αλήθεια. Και αυτό κάναμε στο ταξίδι αυτό. Το ζήσαμε.

Περάσαμε ώρες σε διάφορα αεροπλάνα. Φάγαμε προκάτ φαγητό που μας φαινόταν θεϊκό γιατί το τρώγαμε στον αέρα πάνω από τον Ατλαντικό. Ήπιαμε όλο τον καφέ τους, κουνηθήκαμε νον στοπ στην πτήση Σαν Φρανσίσκο-Νεα Υόρκη, πετάξαμε με ελικοφόρο (omg) και ζήσαμε όλα τα πιθανά σενάρια διπλανού με αποκορύφωμα το 2χρονο που έχω τώρα δίπλα μου όσο γράφω και ουρλιάζει το τελευταίο τρίωρο. Μαγεία το γλυκούλι. Ξυπνήσαμε πρωί “μη χάσουμε τη μέρα”. Περπατήσαμε χιλιόμετρα. Έπρεπε να δούμε τα πάντα. Και μετά κι άλλο κι άλλο μήπως μας ξέφυγε κάτι. Σαν να είχαμε κλείσει το φουλ έξτρα τουρ και να είχαμε δώσει και κάτι παραπάνω στον οδηγό να μας δείξει ακόμα περισσότερα πράγματα. Και φάγαμε πολύ ωραία. Δεν αφήσαμε μπέργκερ και σάντουιτς στην ησυχία του. Ούτε αυγό, μπέικο* και καφέ που να μη δοκιμάσουμε. Ο κόσμος που είδαμε, διαφορετικός από αυτόν που έχουμε μάθει. Σαν να παίζουμε εμείς σε μια από όλες αυτές τις ταινίες που έχουμε δει. Μπορεί και σε όλες μαζί.

Το τοπίο καινούριο. Νέα Υόρκη, ουρανοξύστες, τρελοί ουρανοξύστες, περπάτημα με το κεφάλι ψηλά μη σου ξεφύγει κάποιο κτήριο, περίεργοι τύποι, όλοι βιαστικοί, σχετικά αγενείς, τα ταξί σουρεάλ – κάνεις το σταυρό σου αν βγεις ζωντανός τύπου, τουρ με ελικόπτερο – φανταστική εμπειρία – μοναδική θέα της πόλης, central park – αυτό είναι πάρκο, γενικά η πόλη έχει ένα πολύ ωραίο feeling.. και οι Arcade Fire καταπληκτική λαηβάρα!!!! Kαι στο δεύτερο παρτ του ταξιδιού εδώ είδαμε και φίλους από το χωριό. Θάνος, ‘Ελενα, Γιάννης και δέσαμε. Είναι ωραία ναι, δεν ξέρω όμως αν θα έμενα (ναι άνδρις, αλήθεια!).

Λος Άντζελες. Πήγα πολύ διστακτικά πιστεύοντας ότι δε θα μου αρέσει. Wrong. Όλα όσα σου φαίνοταν τόσο οικεία μέχρι τώρα (από την τηλεόραση), απλώνονται ξαφνικά μπροστά σου. Ατελείωτες παραλίες με άμμο και ναυαγοσώστες, χάλια όμως θάλασσες. Χοντροί (όχι, δε ντρέπομαι) άνθρωποι – τρώνε πολύ και φαίνεται, αλλά ευγενέστατοι σε ανησυχητικό βαθμό. Σπίτια με ανοιχτές πόρτες, μια περίεργη αίσθηση ασφάλειας, τεράστιοι δρόμοι, μεγάλα αυτοκίνητα, στην Αμερική όλα είναι πιο μεγάλα άλλωστε και φοίνικες – πόσο ωραίοι όμως!! Hollywood, στούντιο, παρασκήνια, το central perk (omg), ο καναπές των Friends – αχ, αυτός ο καναπές…, live show, σπέσιαλ εφέ, wisteria lane,  king kong amazing 3d, minions mind blowing 3d rollercoaster, καραμελάκια που σκάνε στο στόμα σου, φανταστίκ μεξικάνικο, μαργαρίτα χαλαπένιο και το πιο ωραίο πρωινό του κόσμου στο eggslut. Ήταν αναπάντεχα ωραία το LA 🙂

Σαν Ντιέγκο δεν έχω πολλά να πω. Μου άρεσε αλλά δεν πρόλαβα να πάρω γεύση για να ‘χω άποψη. Σίγουρα θυμάμαι την παλιά πόλη και τον ευγενέστατο σερβιτόρο στο παλιότερο ξενοδοχείο έβερ που λειτουργεί όμως ακόμα. Και το πρώτο καμπανάκι του roadtrip μας!

Και μετά ήρθε το roadtrip. Νταξ. Άλλο κι αυτό. Να πηγαίνεις από μέρος σε μέρος και να βλέπεις συνεχώς καινούργια πράγματα. Διαδρομή φανταστική, μέσω του 101 και του 1. Είδαμε ωραία χωριά, θα τολμήσω να το πω, αλλά μπορεί εκεί στα ξένα να τα λένε και αλλιώς. Είδαμε φύση γνωστή και άγνωστη σε μας. Θάλασσα, την ουρά μιας φάλαινας, θαλάσσιους βρωμερούς ελέφαντες. Μια πέραν κάθε προσδοκίας/φαντασίας γέφυρα στο Big Sur. Ποδηλάτες, πολλά αυτοκινούμενα και τροχόσπιτα, καγκουροαγροτικά, ζέβρες, γελάδια, κινέζους, μοτέλ (αυτά όπως στις ταινίες αλλά λίγο καλύτερη κατάσταση) και αυτοκίνητα παλιά. Πολύ παλιά. Εκεί στο Καρμέλ – το χωριό του Κλιντ Ίσγουντ που ήταν όλοι οι πλούσιοι και δεν είχαν τι να κάνουν και έκαναν δημοπρασίες με αντίκες.  Μείναμε άυπνοι από κάτι ηλίθιους γλάρους στο Μόντερεη, αλλλα μαζέψαμε άμμο από τη Σάντα Κρουζ για να την αναπαράγουμε στα εργαστήρια του Γέρακα.

Και κάπου εκεί φτάσαμε στο Όκλαντ. Μάτζικ. Λόρα και Αντώνης έδωσαν άλλη νότα στο ταξίδι (“εμάς” μας αρέσουν αυτά Αντώνη) και καταφέραμε σε λίγες μέρες να δούμε και να κάνουμε πολλά. Βόλτα και θέα στη Golden Gate Bridge που καμία περιγραφή δεν φτάνει το actual view της, περπάτημα, ανηφόρα κατηφόρα στο Σαν Φρανσίσκο με τα φανταστικά σπίτια και τον τέλειο κόσμο. Μίσσιον. Αγαπημένη γειτονιά. Περπατάγαμε σε ένα live Pinterest!! Mαγαζιά που θα ‘θελες να τα είχες εσύ και όχι αυτοί οι μουσάτοι χίπστερ με τα τατουάζ και τα σηκωμένα παντελόνια. Κάθε στροφή και μια διαφορετική γειτονιά. Βραδιά σε στέκι μαύρων που έπαιζαν ζωντανά μπλουζιές και οι τύπισσες γύρω μας με τις ξανθιές υπερπαραγωγές περούκες και τα μπιγκ μπουμπς χόρευαν στο ρυθμό, και μοναδικά μοναδικά παϊδάκια. Φοβερό οκλαντικό δείπνο στο σπίτι μαγειρεμένο από τους ελληνοαμερικανους φίλους μας που θα μας υιοθετήσουν όπως υποσχέθηκαν. Και μπορώ να πω κι άλλα για το Σαν Φρανσίσκο/Όκλαντ, αλλά θα γράφω ώρες..
Θα πω όμως για τον Πέτρο. Το Doko του Loko, που χωρίς τέτοιο θεϊκό ντουέτο δε θα χαμε κάνει τέτοιο ανφοργκέταμπλ ταξίδι. Η συνταξιδιωτική χημεία έδεσε σούπερ. Ήμασταν εξίσου χαλαροί σε ό,τι κάναμε και είχαμε την ίδια όρεξη να κάνουμε “τα πάντα” σ’ αυτό το ταξίδι και να κάνουμε πράξη την αγαπημένη μου φράση και να μπορούμε να πούμε ότι “το ζήσαμε” και να μου έχει κολλήσει και να λέω συνέχεια full-on (για ό, τι ήθελα να περιγράψω…) αλλά να ‘ναι αλήθεια και αυτό σημαίνει πολλά! Πετράν it’s only lov. Σ’ ευχαριστώ (κι ας με έπρηζες με το gallery #δενξεχνω) <3

Πρώτη φορά γυρνάω από ταξίδι τόόόόόόόσο γεμάτη.
Μέχρι και τόνους* έβαλα στο ποστ… τι αλλο να πω;!

Νέα Υόρκη

Λος Άντζελες

Σαν Ντιέγκο

Roadtrip

Σαν Φρανσίσκο