Δεύτερη μέρα ήλιο κι αρχίσαμε να πιστεύουμε πως το ταξίδι θα μας πάει 50-50 με την ολοκληρωτική συννεφιά της πρώτης εβδομάδας. Αφού σηκωθήκαμε στο μουσειακό μας hotel, κατεβήκαμε για πρωινό-ανέκδοτο μιας και το προσωπικό της χθεσινής νύχτας συνέχιζε στα “decks” ζαβλακωμένο και ετοιμόρροπο.
Με την οικογένεια Adams να σερβίρει λοιπόν, τα πράγματα πήγαν καλά αλλά πολύ… αργά. Αφού επιστρέψαμε το καμμένο ψωμί που προσγειώθηκε στο τραπέζι, φτιάξαμε 2 σαντουϊτσάρες με το πιο παχύ μπέικον που έχεις δει στη ζωή σου, φάγαμε το πιο γλυκομελωμένογευστικότατο porridge (εδώ το google search για ‘σένα που δεν ξέρεις) και είμασταν στο δρόμο.
2 ώρες και καμιά 10αρια μικρές πόλεις μετά, ήμασταν στο John O’Groats. Αρχικά, το καταλάβαμε από το όριο ταχύτητας (30mi) που συναντάς ακόμη και σε χωριά με 5 κατοίκους.
Βήμα πρώτο, έφοδο σε σουβενίρ shops για card postal στους αγαπημένους. Αν δεν στείλουμε από ‘δω δηλαδή από πού θα στείλουμε; Επίσης, ναι, είμαστε τόσο old school και δεν σηκώνουμε κουβέντα.
Φωτογραφίσαμε μέχρι και τις δημόσιες τουαλέτες, ψωνίσαμε τα καλούδια των τοπικών αποστακτηρίων (Rock Rose Gin, να το πιείς όταν το βρεις), ήπιαμε καφεδάκι στο Storehouse και φύγαμε. A! Σε περίπτωση που ψήνεσαι και για πιο βόρεια, παρακάτω η λύση σου…
Το ταξίδι συνεχίστηκε σε χωριά φαντάσματα. Άδειοι δρόμοι, ίχνος ανθρώπινης ύπαρξης, ταμπέλες που δείχνουν παιδιά να περνούν το δρόμο αλλά κανένα παιδί να τον περνά και γενικά μια φάση Warner Brothers Studios. Κάποια στιγμή είπαμε να σταματήσουμε, να τσεκάρουμε μπας και είναι κούφια αυτά τα όμορφα cottages, δεν το κάναμε, δεν προλαβαίναμε δηλαδή. NE TI?
Με τα πολλά μπήκαμε σε ένα ακόμη κάστρο αλλα ευτυχίσαμε να δούμε μόνο τις τουαλέτες του μιας και μόλις έκλεινε. Φωτογραφίσαμε το σύμπαν του και φύγαμε αριστοκρατικά.
Μετά από 2 ώρες στα highways, μπαίναμε στο Cairngroms, τον εθνικό δρυμό τους. Τυχαία στάση στο πιο μαγικό cottage (grande hotel) που είδαν ποτέ τα μάτια μας, φωτογραφίες συνέχεια όπως μας έχετε συνηθίσει και φύγαμε για το μικρό, γλυκό, B&B μας.
Ήταν όντως όσο ωραίο έδειχνε και επιτέλους, όχι μόνο το έλεγε αλλά το είχε, τι άλλο; ΙΝΤΕΡΝΕΤ.
Η συνέχεια αύριο…
Η Σίσσυ
01. Σε κάστρο Σουλτάνου μεγάλου που λέγαμε σε ένα ταξίδι μας στην Πόλη
02. Για Κουκάκι πόσο λες να ‘ναι;
03. Βλέπω το τέλος του κόσμου απο ‘κει, να το βγάλω;
ο Πέτρος
01. επιτελους! η ακρη του κόσμου. ή οτι πιο κοντά (για την ωρα!)
02. Ωραια η πατάτα, αλλα οχι σαν τη χθεσινή #τσαμπαθερμιδες
03. κοίτα με. Σε βγάζω!
