Ρε 'σεις τι συναυλιάρα ήταν αυτή;

1. η μέρα σου με μια λέξη

doko
Live-ly

loko
anightatthearcadefire

2. δεν θα ξεχάσω με τίποτα

doko
Okay, τελικά υπάρχουν κι οι μέρες που παρκάρεις το σώμα και αφήνεις το μυαλό να ταξιδέψει μόνο του.

Χρειάζεται κίνητρο, χρειάζεται σκοπό αλλά αν μπορείς να του δίνεις ερεθίσματα τότε χαλάλι. Ας το να κάνει το κέφι του.
Και κάπου εκεί ξεκινά το ταξίδι, μ΄ένα “Σίσσυ έχει συναυλία Arcade στις 22 στο Brooklyn και έχει εισιτήρια” και άλλο ένα “Χριστόπουλε δεν ξεκουνάς επιτέλους να ρθεις μαζί μας;”.

Κι η στιγμή αυτή ήρθε και ήταν μοναδική. Δεν θα αφήσω ανείπωτο ενθουσιασμό εδώ μέσα, με τίποτα. Ήταν ίσως το καλύτερο λαιβ που έχουμε δει, όχι γιατί το setlist ήταν setlist και το κοινό ακολουθούσε τον παλμό αλλά γιατί αυτoί οι τύποι ξέρουν να βγάζουν όλη την μαγεία των στίχων τους εκει πάνω. Σαν να θέλουν να επιβεβαιώσουν το πόσο δική τους είναι αυτή η μουσική, σαν να θέλουν να επιβεβαιώσουν ότι μπορεί να υπάρχει indie σκηνή ακόμα και με Αφρικανικές επιρροές.

Είναι γαμάτοι, τέλος. Είναι γαμάτοι γιατί το υποστηρίζουν ακόμα και ενδυματολογικά και κάνουν το κοινό να τους ακολουθεί και σ’αυτό διαμορφώνοντας ένα φανταστικό μίγμα στην αρένα.

Και τα ακούσαμε όλα, retrospective και σήμερα. Από το Neon Bible μέχρι το φρέσκο Reflektor, σαν να δίναμε παραγγελιές στη σκηνή.

Ας προσευχηθούμε όλοι για άλλο ένα τέτοιο λαιβ στη ζωή μας.

loko

θα θελα πολυ να πω τα δεινοσαυρακια στο American Museum of Natural History, γιατι αγαπω τα δεινοσαυρακια.

δεν μπορω ομως, γιατι αυτο που πραγματικα δεν θα ξεχασω ήταν η συναυλια των Arcade Fire. Οχι μονο γιατι ηταν ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΙ, αλλα και γιατι ηταν ενα μεγαλο pin στο ταξιδι μας. Πρωτα βγαλαμε τα εισιτηρια για τη συναυλια, μετα τα εισιτηρια για αΜερικη. Και ηταν μερος της κουβεντας παντα το πως θα ναι που θα παμε σε αυτη τη συναυλια στο τελος του ταξιδιου.

Τελικα νομιζω πως ενιωθα οτι το κεφαλι μου θα εκραγει. Σκεφτομουνα οσα εχουμε κανει αυτες τις 21 ημερες και οσα εχουμε δει και παραλληλα ακουγα και εβλεπα μια τρελη συναυλια. Το ταξιδι κατεληξε να ειναι κατι περισσοτερο απο ταξιδι. Ακομα δεν εχω καταφερει να επεξεργαστω ουτε το ελαχιστο της πληροφοριας που πηραμε.. ακομα δεν μπορω να επεξεργαστω τη συναυλιαρα που μολις παρακολουθησαμε. Μαλλον τα συναισθηματα του ταξιδιου αυτου θα αρχισουν να βγαινουν στην επιφανεια αρκετες μερες αργοτερα που θα εχει καταφερει ο εγκεφαλος να κανει process και καπου εκει νομιζω θα αρχισω να ουρλιαζω απο χαρα! Και θα ξαναχαρω και για τους δεινοσαυρους (ροοοαρρ*) που επιτελους ειδα 🙂