Φάγαμε (πώς κι έτσι;!), ήπιαμε, είδαμε!

Πρωτη μερα στο Δουβλίνο και ξεκινησε με φανταστικο καιρο. Οχι. Κρυο. Οταν λεμε κρυο εννοουμε μπουφαν!

Ξεκινησαμε περνωντας αναμεσα σε μια λιγο σουρεαλ περιοχη με εργοστασια και σπιτια που μπορει να ‘ταν και αποθηκες αλλα οτι και να ‘ταν ηταν τελεια για φωτογραφιες 🙂

Μετά από αρκετο ποδαράτο λοιπόν (ευτυχως γιατι ζεσταθηκαμε) καταληξαμε σε ενα απο τα καλυτερα πρωιναδικα του Δουβλίνου – The Fumbally! Μοναδικες γευσεις, με αβοκάντο, ξινολάχανα, αβγά, χυμους και τραγανό ζυμωμένο ψαμάκι. Μust-eat-everything!

Για τη συνέχεια, μικρή σταση για καφέ στο Peacock Green – ‘ντάξει πηραμε και ενα carrot cake με τον καφε, αλλα τι ψυχη εχει; Φανταστικα γλυκά. Φανταστικα. Βολτα στη βολτα πεσαμε πανω στο Temple Bar. Ιστορικη pub του Δουβλινου. Εχει κανει και ρεκορ guiness #διπλης γιατι καποιος επαιζε για 114 ωρες συνεχομενη κιθαρα!!! Ειχε παει και δύο η ώρα (.. επαιζε κι ωραια μουσική.. έ να μην πιουμε την πρωτη μας μπυρα; Την ηπιαμε! Κι αλλη βολτα μετα και τσουπ – ενα Μongolian Barbeque. Ωραιο στην οψη, ωραίο το concept του φτιαξτο μονος σου – εβαζες οτι υλικα ηθελες σε ενα μπολ και το εδινες στον ψηστη να στο ετοιμασει #κανεναμενου – αλλα το αποτελεσμα το λεγες και μετριο. Ειχαμε παρει ομως δυναμεις για να συνεχισουμε! Και ο δρομος μας εβγαλε σε μια βελόνα διχως νίμα και νοημα! 121 μετρα υψος για διακοσμητικους καθαρα λογους και για να αναβαθμισει λεει τη γειτονια. Τhe Spire of Dublin.

Oκ. Ο καθενας οπως νιωθει παιδιά! Φτασαμε στο σταθμο του τρενου για να παρουμε τις πληροφοριες που θελαμε για αυριο και απο κει ανεβήκαμε στη Luna ή τέλως πάντων το τραμ για να φτάσουμε στο εργοστασιο της Guinness. Ακραία τεραστιες εγκαταστασεις, merchandising store ποδοσφαιρικής ομάδας και ενα ατελειωτο τουρ. Εχοντας κανει πριν απο λιγο καιρο το τουρ της Heineken πρέπει να πούμε οτι οχι μονο δεν εντυπωσιαστηκαμε, αλλα το βρηκαμε και αδιαφορο. Ειχε απειρο κοσμο χωρις κανενα ελεγχο, η ροη χανοταν ευκολα, οι μουσικες και οι ηχοι που επαιζαν στους διαφορους χωρους ηταν πααααρα πολυ δυνατα προκειμενου να ακουστουν σε ένα noisy σκηνικό που δεν καταλαβαινες τιποτα! Τους προσπερασαμε κι εμεις κι ανεβήκαμε στο Gravity Bar. Ενα στρογγυλο μπαρ με φοβερη, πανοραμική και 360 θεα σε ολο το Δουβλινο.

Εκει – ενταξει με το ζορι – απολαυσαμε μια Guinness και αραξαμε να κανονισουμε το βραδινο φαγητο. Τι να μη φαμε για βραδυ; Τσιμπησαμε και δυο πατατακια με μοσχαρι και μπαρμπεκιου σως -μαρκας Guinness- για το δρομο μην παθουμε τπτ μεχρι να φτασουμε σπιτι.. Ετοιμαστηκαμε και παλι στο δρομο! Ραντεβου με το Βασιλη βερο Δουβλινεζο πλεον (ουτε το τραμ δεν ηξερε οτι υπαρχει) και το Θανο με την Κατερινα που εχω την αισθηση οτι μας στοκαρουν και δεν μας το χουν πει ακομα. Πηγαμε σε ενα παραδοσιακο ιρλανδικο εστιατοριο, αν μπορεις να πεις οτι υπαρχει, για steak και διαφορα περιεργα ορεκτικα, το Winding Stairs. Ωραιος χωρος και καλο φαγητο. Ε μετα πεσαμε για υπνο. Ποσο αλλο;

ο Πετρος

01. εδω ειναι που ο Πετρος προτιμησε να κανουμε κυκλους γιατι ηταν γενικα αφηρημενος (να τα λεμε αυτα), αλλα ευτυχως πεφταμε σε ωραια σημεια για φωτογραφιση! The Teeling Distillery. Απο τα λιγα, αν οχι το μονο στο Δουβλινο που κανει ακομα κανονικα παραγωγή και δεν ειναι απλα αξιοθέατο.

02. στάση για πρωινό. φυσικά και θα φωτογραφισουμε πριν φάμε.. ευτυχως εχουμε παρει τον αέρα και το κανουμε στα γρήγορα!

03. α! ας βγαλω κατι και για το provocateur!

η Σίσσυ

01. νέα, ωραία, θεία και επιτυχημένη. Εδώ τη συναντούμε σε στάση παρατήρησης εν μέσω της δημοφιλούς γειτονιάς, Temple. Το φορτίο της μητρότητας πέρασε ανέπαφα πάνω από το κερωμένο μπουφάν της μέχρι να βρεθεί ένα πραγματικά καλό παιδί να τη φιλέψει την πρώτη της, μεσημεριανή, μπυρίτσα.

02. είναι μικρή και γεμάτη κέφι και σκέρτσο, όμως κάποιες φορές δεν α-ντε-χε-ται. Χαρακτηριστική στιγμή-ντοκουμέντο εδώ με τη μικρή Loko να ξεφεύγει της προσοχής μου και να ξεμυαλίζεται με άλλα μικρά Ιρλανδάκια σε γνωστό πάρκο της πόλης. Την μάζεψα πριν χτυπήσει το κοριτσάκι που βιαίως πετούσαν στον αέρα ενώ πέρασα μισή ώρα αψημαχιών με την μητέρα του ανήλικου τέκνου. Υπομονή.

03. όταν δεν φωτογραφίζει, φωτογραφίζεται. Εδώ στον πρώτο ρόλο με αντίστοιχο θιασώτη αυτάρεσκο που επέλεξε να γίνει άγαλμα για να πίνει “αιωνία η μνήμη” με τους θαμώνές της πιο δημοφιλούς μπυραρίας στην τριφυλλοχώρα. Μοναδικό μόμεντ που αξίζει να ζήσει κανείς με τη συνοδεία της λαϊβ μουσικής που δεν σταματά ποτέ σε τούτο το κουτούκι.

Κλείνουμε με εκπληκτικό σουέτερ σε small μέγεθος για τα κρύα του Αυγούστου. Με γειά της!

*Disclaimer: Τονισμοί και λοιπά συνακτικά ατοπήματα είναι μέρος της ταξιδιώτικης DokoLoko εμπειρίας. Αυτό.